inSan ßazen AğLamazmı ßakıp ßakıp Kendine

elini aralanmış göğüs kafesimden kaldırıp kalbimin olduğu yere bir çizik attı üç, iki ve bir... İçimdesin... Artık hatırlıyorum... arka sokaklarda ışık yok gülüm karanlığa gömülür zarlar atılır...gitmeme yardımcı olmak için daha hızlı el sallarım... zordur kaldırımda dik durmak zula eder kaderi yaşarız bu ölü şehri
nefeslerimize siren sesleri karışır ter boşalttıkça tenlerde ölü çocuklarımız sesizce ağlaşır yaramız yamalanmıştır içe akıtır zehri jiletler kesmez iflah olmaz bilekleri sen ki güzel banliyö çiçeği senki sokakların gülü yine de kıyamam çek git burdan kıyametimi yaşarken seni de yakamam...
suçluyum anlatamıyorum derdimi sesim boğuk vahşi bir girdabın içindeyim görüntüler kopuk... bize dokunan her rüzgar titriyor tenimizde sonra avuçluyor yalnızlığımızı
salıyor karanlık sulara
çoktan boşaltmış yükünü gemi
gece de olmuş, rıhtım da boş
mavi bir suyun düşünü uyutur bir tayfa
arkada güvertede
ah, neresinden baksam sessizlik gene
yürürüm usuldan, girerim bir meyhaneye
içerde üç beş kişi
yalnızlık üç beş kişi
bir kadeh rakı söylerim kendime
bir kadeh rakı daha söylerim kendime
söyle be! ne zamandır burda bu yalnızlık
denizin değil hüznün üstünde
belki yarın gidecek
bir anı gelecek bir başka anının yerine
insan bazen ağlamaz mı bakıp bakıp kendine